Kalbimin Atışlarını Beynimde His Ettiğim Seks Gecesi

Bir elimle Kindle’ımı tutup diğer elimle sevgili hayatım için tırabzanı tutarak tren bir yandan diğer yana sallanırken dik durmaya çalışıyorum. Metroda sivri topuklu ayakkabılar giymek pratik olmaktan çok uzak, ancak günlük işe gidip gelirken bile spor ayakkabılarını takım elbisemin eteğiyle eşleştirmeye dayanamıyorum. Benimki gibi bir işte her zaman iyi görünmek zorundayım ve 40 denyelik bacakların ucuna yapışan spor ayakkabılar, mavi ışıklı bir dans pistinde beyaz bir elbise gibi göze çarpıyor.

Ayrıca elbette kiminle tanışabileceğinizi asla bilemezsiniz…

Daha doğrusu, kiminle tanışabileceğimi çok iyi biliyorum; her zaman etkilemek için giyinmemin bir başka nedeni de bu. Aylardır John Wood’un hayalini kuruyorum. Her sabah işe giderken, Swiss Cottage’daki platforma tam saat 8.30’da ulaşıyorum.

Sonra trenim St John’s Wood’daki perona çarptığında kendimi grafitilerle çizilmiş pencerelerden hevesle dışarı bakarken buluyorum. Görünüşe göre John Wood -Hot Tube Guy’dan daha iyi bir isme ihtiyacı vardı- en az benim kadar dakik ve aynı zamanda otomatik olarak ön vagona yöneliyor. Çünkü on seferden dokuzunda, onun simsiyah saçlarını ve şık takımının bir omzuna kalıcı olarak astığı yıpranmış sırt çantasını görünce kendimi gülümserken buluyorum.

Elbette bu konuda bir şey yapamayacak kadar İngilizim. John Wood trene adım atar atmaz kitabıma bakıyorum ve yüzümü yoğun bir ilgi ifadesine bürünmeye zorluyorum. Kindles’ın bu tür durumlarda anonimliği için her zaman minnettarım, zira benimkisi sulu aşklarla dolu.

Tren her zaman dolu olduğundan, tercih ettiğim yer oturan yolcuların arasında durmak, biri inerse saldırmaya hazır olmaktır. John Wood genellikle kapıların yanında durur ve cama kayıtsızca yaslanır; bu benim ona şehvetli bakışlar atmam için mükemmel bir yer. Her küçük ayrıntıyı fark ediyorum; dolgun dudakları, koyu renk saçlarının gömleğinin yakasına doğru kıvrılışı, kobalt mavisi ipek takım astarının bir anlık görüntüsü.

Genellikle trenden indiğimde, koşan ayak seslerini ve ardından arkamda bir ses duyduğum küçük bir fanteziye kendimi kaptırırım. JW bir kağıt parçası uzatarak “Sanırım bir şeyi unuttun” diyor. İki gamzesini göstererek gülümsüyor – Onu hiç gülümserken görmedim, ama mutlaka gamzeleri vardır, öyle değil mi? – numarasını avucuma basmadan önce.

Hayal gücümün seyahat etmesine izin verdiğim kadarıyla bu kadar. En azından gün boyunca. Geceleri, fantezilerimi gerçekleştirmek için zamanım olduğunda, tamamen farklı bir sahne hayal ediyorum. Telefon numarasının içeceklere, onun da akşam yemeğine, oradan da doğrudan yatak odama yönlendirdiği bir numara.

Orada, John beni nazikçe ama kararlı bir şekilde yatağa yatırıyor ve ağzını sertçe benimkine bastırıyor. Dili hızla ağzıma girip beni ne kadar çok istediğini bana göstermeden önce, emen, kemiren ve alay eden dolgun dudaklarını araştırıyorum.

Gözlerimin içine baktığında nefesim düzensizleşiyor ve iki elini yavaşça omuzlarımdan geçirip üstümün askılarının altına kaydırıyor ve sonra sertçe aşağı çekerek nefesimin kesilmesine neden oluyor.

Dudaklarını boynumdan aşağıya doğru kaydırıp göğsüme doğru savururken ve onları birer birer ağzına alıp dişleriyle alay eden meme uçlarıma kenetlerken öpücükleri daha yumuşaklaşıyor. Sonra dili hâlâ sol meme ucumun etrafında dönerek gözlerinde muzip bir parıltıyla bana bakıyor.

Aniden, ustaca bir hareketle beni yüzüstü çevirdi, ellerimi ellerinin arasına aldı ve onları yatak başlığına doğru yönlendirdi. Ben sıkıca tutunduğumda o da arkamda diz çöktü, dizleriyle bacaklarımı açmaya zorladı ve eteğimi iki eliyle kalçalarıma doğru kaydırdı. Dantelli siyah tangamı kalçalarıma kadar çekip, gözümün önünde bir süre içkisini içti. “Güzel,” diye mırıldandı, başını aşağıya doğru eğmeden önce, sıcak, yumuşak ağzının en hassas noktamda yarattığı his beni zevkten inletiyordu…

Elbette bunların hiçbirinin gerçekleşmesi muhtemel değil. Ben onun gözüne giremeyecek kadar utangaçken değil. Bugünün farklı olacağını varsaymak için hiçbir neden yok. St John’s Wood’a vardığımızda onu her zamanki gibi orada durmuş, aşınmış kahverengi bir aksanın ayak parmağını incelerken görüyorum. Her zamanki gibi, o arabaya binerken yüzümü düzeltmeden önce gülümsedim. Sonra… JW her zamanki pozisyonunu almak yerine bana doğru yürürken, belirgin bir şekilde alışılmadık bir panik dalgası oluştu.

Arabadan aşağı inip yanıma sıkıştığında derin bir nefes alıyorum. Daha önce ona hiç bu kadar yakın olmamıştım. Ya içimden gelen ihtiyacın kokusunu alabiliyorsa? Ya kafamın, topuklu ayakkabı giydiğimde bile çenesinin altına sığacak kadar mükemmel yükseklikte olduğunu zaten fark ettiğimi anlayabilirse? Ya ne kadar anında, tamamen ıslandığımı hissedebilirse?

Kapılar kapanıp tren perondan uzaklaşırken kokusu burnuma çarptı. Sıcak, çiğ ve dünyevi. Bir şekilde ev gibi kokan ama aynı zamanda beynimdeki tüm sinapsları aynı anda ateşleyen ve başımı onun göğsüne gömüp nefes alma düşüncesiyle dizlerimin büküldüğü bir koku.

“Dikkatli ol,” diye gülüyor JW ben ona doğru tökezlerken, bacaklarım beni zar zor dik tutuyordu. O halde trenin sallanması için minnettarım; bu, içimde eridiğim, şehvetin zihnimi ve bedenimi ele geçirdiği gerçeğini gizlemek için mükemmel bir bahane.

Sert elleri dirseklerimi kavrarken ona baktığımda hâlâ gülümsüyordu; yanaklarında iki gamze parlıyordu.

“Teşekkür ederim,” diye mırıldandım, parlak, sıcak bir kırmızıya bürünerek.

“Dikkatli olmak istiyorsun,” diye sırıtıyor JW, ben zarafetsiz bir şekilde dengemi yeniden kazanırken kırmızı stilettolarıma doğru başını salladı. “Bunların içinde bileğini kıracaksın.”

“Evet, biliyorum.” Gözleri haylazlıkla parıldadığında yüzümü buruşturdum. O zaman neredeyse zihnimin içini görebildiğini ve düşüncelerimi okuyabildiğini düşünüyorum. Kafamın içinde, vagonun boş olduğu ve ikimizin de çıplak olduğu, terli ellerimi pencereye bastırdığım, onun üzerine bindiğim, inlediğim, sarsıldığım, sertçe yaklaştığım sahneyi görebiliyordu.

Neyse ki trenden inmem gereken sadece iki durak daha var. Kitabıma konsantre olmuş gibi davranmak için iki durak. JW’nin kulaklarına bastırdığı kulaklıktan gelen ince melodiyi bulmak için iki kez durakladım. Onun lezzetli kokusunu defalarca yakalarken bacaklarımın beni yarı yolda bırakmamasını isteyen iki durak.

Kafamda araba boş ve ikimiz de çıplakız, terli ellerimi cama bastırmış durumdayım

Sonunda Bond Caddesi’ne ulaşıyoruz ve cesaretimi toplayarak ona veda ediyorum. Tomurcukları kulaklarından alırken “Ben de Kings of Leon’u severim.” diye gülümsedim. Aslında seksimin gerçekten alev aldığına oldukça ikna oldum…

“Evet… ve Daisy Manhattan’da Aşkı Buluyor’un büyük bir hayranıyım ,” diye sırıtıyor JW, ben şimdiye kadarki en kırmızı halime bürünürken Kindle’ımı işaret ederek sırıtıyor. Onurum için bu kadar.

Yönetici olarak çalıştığım New Bond Caddesi yakınındaki ayakkabı butiğine gittiğimde işime zar zor konsantre olabiliyorum. Tek düşünebildiğim JW. Beni metro treninin kapılarına doğru bastırırken, o da beni giderek daha sert bir şekilde kapılara doğru iterken bacaklarım da ona dolandı. İş çıkışı saatindeki eziyet içinde elini yavaşça kalçalarımdan yukarı kaydırdı, parmaklarını ustaca içime kaydırdı. Ben onun açık bacaklarının arasında diz çökerken, onu boğazımın derinliklerine çekerken beni dikkatle izliyorum, trenin titreşimleri onun orgazma doğru ürpermesine yardımcı oluyor.

“Affedersiniz? Dedim ki , bunlar 37’de var mı?” Sinirli bir müşterinin sesi beni o kadar hoş hayallerimden uyandırıyor ki başımı eğip işime geri dönüyorum.

Ama o gece, Tavşanımı ve biraz kayganlaştırıcıyı kapıp, her senaryoyu kafamda yeniden canlandırıyorum, nefis ayrıntılardan katmanlar ekliyorum, yoruluncaya kadar kendimi tekrar tekrar doruğa getiriyorum.

Ertesi sabah gözlerim kızarmış ama tatmin olmuş halde, JW’yle nasıl yüzleşeceğimi bilmiyorum. Bütün gece onun hakkında o kadar hoş ve kaba düşünceler yaşadım ki sanki onun mahremiyetine tecavüz etmişim gibi geliyor. St John’s Wood’a yanaştığımızda kalbimin her zamankinden daha çılgınca atmasına şaşmamalı.

Pencereden bakmak için eğildiğimde, JW gözümü yakalayıp bakışlarımı bir süreliğine sabitlediğinde ve ardından o iç çamaşırlarını eriten gülümsemesine büründüğünde utanıyorum.

“Kahretsin,” diye mırıldanıyorum, Kindle’ıma odaklanmaya çalışırken ellerim titriyor.

“Günaydın Daisy,” JW yanıma otururken sırıtıyor. “Günaydın…. sen,” ben de ona gülümsedim ve onun takma adını söylememek için kendimi zor tuttum.

“Aşkı buldun mu yani?” diye soruyor Kindle’ımın kenarından bakarak. “Sanırım Manhattan onu bulmak için herhangi bir yer kadar iyi bir yer.”

Tekrar parlak kırmızıya dönmeden önce, “Jubilee Line’dan daha iyi,” diye cevap verdim. Kötü bir alışkanlığa dönüşüyor. Ama JW sadece gülüyor. Başını geriye doğru eğdiğinde, boğazının sakallarla benekli pürüzsüz derisine bakıyorum. Bu sabah tıraş olduğunu ancak testosterona karşı kaybedilen bir mücadele verdiğini söyleyebiliriz. Bacaklarımın arasında anlık, acil bir zonklamaya neden olan kısacık bir düşünce.

Mor platformlarıma bakarak “Güzel ayakkabılar” diyor. “Çok pratik değil. Ama güzel.”

“Teşekkürler” diye sırıttım. “Güzel takım elbise. Burton’ın mı?” Moda geçmişinden geldiğim için sadece astarına bakarak bunun Savile Row’un en iyisi olduğunu söyleyebilirim ama bunu ona belli edecek değilim. Onun parasıyla ilgilenmiyorum – her ne kadar ilgilendiğim şey cüzdanın oldukça yakınında yer alsa da pantolonunun ön cebindeki şişkinliği görebiliyorum.

“Bunun gibi bir şey” diye yanıtlıyor JW, ağzı ciddi anlamda seksi bir yan gülümsemeye dönüşüyor. Zihnim her şeyi temiz tutmayı reddederken, kıyafetlerimi onun önünde yavaşça çıkarmanın da benzer bir tepki yaratıp yaratmayacağını merak ediyorum. JW aniden beni dürtene kadar düşüncelerim tamamen uygunsuz bir yöne doğru gitmeye devam etti.

“Ee, burası senin durağın değil mi?” diye soruyor pencereden içeriyi işaret ederek. “Kahretsin! Yani salak! Yani evet!” Kekeledim ve kısık kahkahasının sesiyle kendimi kapılara doğru fırlattım. Lanet olsun, çok seksi. Ve ben dili bağlı bir aptalım.

Sendeleyerek arabadan inip Kindle’ımı Mulberry’ime atıyorum ve ardından onu bir omzuma atıp çıkışa doğru yarı koşarak koşuyorum. Saatime baktığımda, işten önce bir kahve almak için zamanım olabileceğini fark ettim ve sivri topuklu ayakkabılarımın metal çıtalara sıkışmamasına dikkat ederek yürüyen merdivenden yukarı çıktım.

İyi idare ediyorum – sonuçta ben bir yüksek topuk profesyoneliyim – ta ki sol topuğumun çıkıntılara sıkıştığı zirveye ulaşana kadar. Yürüyen merdivenden indiğimde yürümeye devam ediyorum ama topuğum olduğu yerde kalıyor. Öne doğru düşerken çığlık atıyorum, yere çarptığım sırada ayağım acı içinde ayakkabımdan çıkıyor.

“Ah,” yüzümü buruşturdum, yürüyen merdivenin tepesinden uzaklaşırken, anlayışla yüzünü buruşturan bir kadın bana ayakkabımı verdi. Bileğimi tutarak ihtiyatlı bir şekilde dürttüm. Zaten doğru olandan daha büyük görünüyor ve deli gibi zonkluyor.

“İyi misin aşkım?” Üstümden bir ses, gri saçlı, nazik yüzlü bir tüp işçisi olan sahibi yanıma çömelmeden önce soruyor. “Size bir ambulans çağırsak iyi olur.”

İç çekiyorum. Çok çok geç kalacağım .

Kırk beş dakika sonra bir ambulanstayım, bir hastanenin girişine doğru sallanıyorum. En sevdiğim Prada stilettolarımın ezilmiş topuğundan geriye kalanlara bakarken, “JW haklıydı” diye düşünüyorum. “Tüp yüksek modaya uygun bir yer değil.”

A&E’deki bir hemşire tarafından muayene edildikten sonra (ayakkabılarıma sanki bir Ben & Jerry’s fıçısıymış gibi aç gözlerle bakıyor) bir doktoru beklemem için yan odaya götürülüyorum. “Bugün VIP muamelesi göreceksin canım,” diye gülümsüyor. “Bölmelerin hepsi dolu, bu yüzden kendinize bir oda ayırın. Doktorun fazla beklemesi gerek; sadece bunun bir burkulmadan başka bir şey olmadığını kontrol etmesi gerekiyor.”