Kahkahalarım o kadar hafif ve ışıltılı ki neredeyse ben bile buna inanıyorum. Barmen olmak benim gibi içine kapanık biri için tuhaf bir iş, kabul ediyorum. Huzurunu yalnızlıktan bulan sessiz, gergin bir tip olarak, gürültücü yabancılarla düzenli olarak bu tür anlamsız etkileşimlere maruz kalmayı seçeceğimi kimse tahmin edemezdi.
Kapının açıldığını ve dışarıdaki yağmurlu soğuktan başka bir cesedin içeri girdiğini duydum. Ben arkama döndüğümde yeni gelen ıslak adam tezgahın en uzak ucundaki sandalyeyi çekiyordu. Koyu kapüşon ve atkı destesinin ötesinde hâlâ bir yüz göremiyorum ama işe geri dönmeden önce siyah kollardan çıkan çarpıcı kırmızı eldivenler gözüme çarpıyor.
Cekete bakılırsa kapüşonlu misafirimin kadın olduğunu varsayıyorum. Parlak kırmızı deri eldivenleri uzun parmaklarının arasından teker teker çıkarıp düzgünce çantasına koyuyor. Gri yün atkıyı ağzından çekip sandalyenin arkasına asıyor. Sonunda yağmurla kaplanmış kapüşonunu geriye çekip çene hizasındaki şık bobunu ortaya çıkardığında, saçlarının kaz tüyü paltosunun kömür siyahıyla ne kadar uyumlu olduğunu fark ettim. Belini saran klipsi çözerken hafif buğulanmış gözlükleriyle çevreyi inceliyormuş gibi yapıyor.
Onu izlemeye o kadar kapıldım ki, çalkalayıcıya akıttığım narenciye votkasının sayısını unuttum.
Soyulmuş ve yerleşmiş olan güzel yeni gelen, parlak saçlarının kenarlarını düzeltiyor ve elinin tersiyle burnunun ucunu ovuşturuyor.
Onun mücadelesinin gerçekliğini hissediyorum. Yılın bu zamanında dışarıda olmanın çekici bir yanı yok. Herhangi bir gece yürüyüşü, yüze atılan soğuk, ıslak bir tokat kadar keyifli hale gelir ve varış noktanıza vardığınızda sizi tüm bu katmanların altında sıcak ve ıslak bırakır…
Kelime seçimimin sizi kandırmasına izin vermeyin; bu tür bir şeyle ilgileniyor olsanız bile, pek iyi bir zaman değil.
Ağzından nefes alıyor, burnunun aşağısına bakıyor, fermuarının üst kısmıyla mücadele ediyor. Birkaç iyice çekişten sonra fermuarı başka bir aksama olmadan kalçalarına kadar kaydırdı. Omuzlarını ceketin kollarından kurtarırken gözlerimizi kilitliyoruz. Bana gülümseyene kadar beni gözlüksüz görebileceğinden emin değilim.
“Yanında olacağım,” diye temin ettim ona, gülümseyerek.
Bardak bardağını metal kutunun açık ağzına sıkıştırıp sallıyorum. Burada onu uygun bir şekilde selamlama fırsatını buluyorum; Bu Cosmo’ya bir martini bardağı almak için o tarafa gitmem gerekiyor.
“Dışarısı hâlâ çok pis, değil mi?” Onun yanıt vermesini beklerken cam eşyaların soğuk tutulduğu soğutucuyu açmak için eğildim. Bu işin bir diğer güzel yanı da insanlarla konuşmak zorunda kaldığımda her zaman ellerimle yapacak bir şeyler bulabilmem. Aksi halde… ellerimle ne yapardım?
Alay ediyor. “Bu aptalca aradaki sezondan nefret ediyorum” diyor. “Artık gerçek kışa hazırım.”
Sesi beklediğim gibi değildi. Tecrübeli bir şefin bilenmiş bıçağı gibi keser; temiz, derin ve kontrollü. Aksandan gelen hafif bir sertlik ile tam olarak bağdaştıramıyorum.
Kabul etmek için varsayılan olarak pratik kahkahalarımı kullanıyorum.
“Eh, en azından kısa bir süreliğine de olsa bunu unutmana yardımcı olmak için elimizden geleni yapacağız,” diye ekledim ve önüne bir menü koydum. “Ne içmek istediğini biliyor musun, yoksa sana yerleşmen için bir dakika vereyim mi?”
“Bana bir dakika ver, belki,” diyor. Sonra, boynuz çerçeveli gözlükleri tekrar yerine taktığında, merceklerin arasından gözlerinin içine bakıyorum ve ben… orada sıkışıp kalıyorum. Gözbebeklerinin etrafındaki halkalar, bakışlarını bana sabitleyen parlatılmış gümüş rondelalar gibi.
“Emin ol.” Hecelerim dilime çok ağır geliyor ve ona gereğinden uzun süre bakıyorum ama fark ettiğini sanmıyorum. Umarım fark etmemiştir. Ancak bakışlarımı başka yöne çevirdiğimde, kesilmiş saçlarının kuzguni siyahına serpiştirilmiş parlak gümüş ipliklerin farkına varıyorum.
“Sanırım önce beynimin biraz erimesi gerekiyor” diye ekliyor. Ve o çözülürken ben de eriyorum. Karanlık gülümsemesi yüzüne fazla yayılmadı ama yine de beni şaşırtmaya yetti. İşe geri dönerken ayak parmağıma takılıp düştüğümde neredeyse martini bardağını elimden düşürüyordum. Yakaladım; Umarım yapmamıştır.
Çalışırken gümüş gözlü kadına gizlice bakmaya devam ediyorum. Kadın saçını kulağının arkasına sıkıştırıp tek damla inci küpeyi ortaya çıkarıyor ve orta parmağıyla koyu renk gözlüğünü ince burnunun köprüsünde biraz yukarı itiyor. Her bardağın kenarına bir limon takıyorum. Kadın koyu boyalı tek bir tırnağını önündeki lamine sayfaya dalgın bir şekilde vuruyor.
Her hareket, klasik eğitim almış bir çellistin yayının vuruşu kadar akıcıdır. Bir an onun gerçek olup olmadığını merak ettim. Ortaya çıktığı anda bu fikri bir kenara ittim. Gerçekten ne kadar saçma bir düşünce. Elbette gerçek. Tam orada oturuyor.
Bara doğru yürüdüm ve yanımdan geçen gri gözlü kadına hızlıca baktım. Koyu merlot dudakları, rujunu bulaştırmadan başparmağının ucunu ısırabilmek için dişlerinden geriye çekilmiş. Onun yanından geçerken benim oyalanan bakışlarımın fark edilmemesine yetecek kadar dikkatle menüyü inceliyordu.
Ne içmek istediğine karar verip vermediğini sormak için hızla köşeyi döndüğümde onu ürkütüyorum. Koltuğunda zıplıyor ve sanki kalbinin uçup gitmesini engellemeye çalışıyormuş gibi bir elini göğsünün üzerine koyuyor ve birlikte gülüyoruz. Bu sefer sağlıklı, doğal bir kahkaha. Yine de, özür dileyip sorumu tekrarlarken, hâlâ endişeyle ellerimi önündeki mumluktaki mumu yakmakla meşgul ediyorum.
“Alabilir miyim…” Ellerini koltuğun iki yanına dayamış, bar taburesinde ileri geri dönüyor, gözleri hâlâ menüye kilitlenmiş durumda.
Avuçlarımı barın kenarına yasladım ve muhteşem burnunun eğimini inceledim. Aynı orta parmakla gözlüğünü tekrar köprüye doğru itiyor. Karara varmasını büyük bir sabırla bekliyorum.
“Ah, kahretsin, bilmiyorum.” Yenilgiye uğramış bir halde ellerini havaya kaldırdı ve kollarını bara dayayıp bana doğru eğildi. “Ne istiyorum?”
Bu kadar gelişigüzel küfür etmesi bile büyüleyici. Ve alev alev yanan soğuk gri gözleri benimkilerle buluştuğunda, sanki dışarıdan getirdiği ürpertiyi doğrudan içime aktarıyormuş gibi. Onun zahmetsiz yoğunluğu karşısında neredeyse donuyordum. O kadar büyülenmiştim ki, barı daha sıkı kavradığımı ve dışarıdaki kar yağmaya başlayınca parmak eklemlerimin beyazlaştığını zar zor fark ettim.
Bu kadar klişe olmak neredeyse yakışıksız ama onun gözleri gerçekten beni bir döngüye sokuyor. Gözbebeklerinin etrafındaki metalik parlaklık mum ışığında için için yanıyor gibi görünüyor, alev bir ateş çukurundaki küllü kömürlerin arasındaki korlar gibi bana geri yansıyor. Tıpkı boğazıma takılan kömür gibi. Bunları yutmakta zorlanıyorum. Ama ben yine de aynısını yapıyorum; başka ne seçeneğim var?
“Hey, bana bakma,” diyorum soğukkanlılığımı korumaya çalışarak. “Ben de karar verme konusunda pek iyi değilim.”
“Neden bu kadar zor olduğunu bilmiyorum…” diyor. Tekrar gözlüğünü çıkarıyor ve dirseğini bara yaslıyor, çenesini avucunun topuğuna dayayıp serçe parmağının ucunu dişlerinin arasına sıkıştırıyor ve beklentiyle bana bakıyor.
Anlayamadığım nedenlerden dolayı onu memnun etmeye mecbur hissediyorum kendimi. Daha ne dediğimi anlamadan kelimeler, bıçağımın o taze sulu limonu kesmesinden daha yumuşak bir şekilde ağzımdan çıkıyor. “Eski Moda’ya ne dersin?”
Çenesi avucundan kalkarken kaşları kaküllerinin koyu renkli perçemlerinin arkasına saklanmak üzere kalkıyor. “Bu benim en sevdiğim içeceklerden biri” diyor alaycı bir gülümsemeyle. “Nasıl bildin?”
Omuz silkiyorum. “Şanslı bir tahmin.”
“Şansa inanmıyorum.” Kollarını göğüslerinin altında kavuşturdu ve sandalyesinde arkasına yaslanıp şeytani gümüş gözünün yanından bana baktı. “Ama ben Eski Modayı alacağım. Lütfen ve teşekkür ederim.”
“Bourbon tercihi mi?”
“Bilmiyorum.” Gözlüğünün kolunu dişlerinin arasına sıkıştırarak duraklıyor. “Tahminde bulun.”
Göz kırpmıyor ama göz kırpmış da olabilir.
Döndüğümde elimdeki şişeye bakıyor ve değişken bakışlarıyla beni yakıyor. “Ah. Bir başka iyi tahmin.”
Neden bu kadar sevindiğimi bilmiyorum ama onu memnun ettiğim için yanaklarım gururla yanıyor.
Kokteylini tam gözünün önünde hazırlıyorum, böylece ona kesintisiz bakmak için bir bahanem oluyor. Her sonraki bakışı, nefesi, bana gönderdiği metal iyonu, cildimin altındaki bir sıra sıcak floresan ışığı daha yakıyor. Odanın geri kalanı bizden uzaklaşıyor gibi görünüyor. Bar sohbeti dağılıyor. Geriye kalan tek ışık mumdur. Sembolik bir karanlığın rahat kucaklaşmasıyla tüketiliyoruz.
Gereksiz görüntü ve seslerden arındırılmış, etrafımızda sıcak, puslu bir görüntü yaratıyor. Bar kaşığımın kristal karıştırma bardağımın kenarlarına vuruşunu izliyorum ama kulak zarlarımı boğan sağır edici kan akışından dolayı onun anlattığı tıngırtıyı duyamıyorum.
Gözlerinden kaçarak siyah kağıdı bar tezgahının üzerine gözlüğünün yanına bırakıp bardağı onun üzerine koyduğumda hiçbir şey söylemedim. Elim terli. Nedenini açıklayamam ama onun bundan hoşlanmasına çok ihtiyacım var.
Bana teşekkür etti ve bir eline bardağı alıp garnitür şişini işaret parmağıyla kenarına tutturdu. Bardağını dudaklarına götürüp, bordo renkli yapraklarını bardağın kenarına doğru sıkıştırıyor ve tüm vücudunu ilk yuduma doğru eğiyor. Yere doğru inerken omuzlarının hafif, memnun bir şekilde çöktüğünü fark ediyorum. Camın kenarında koyu leke bırakmaz. Kusursuz.
“Mükemmel” diyor bardağı dikkatlice peçetenin tam ortasına yerleştirirken. “Teşekkür ederim.”
Ne kadar incelikli olursa olsun, övgüsü beni şaşkına çeviriyor ama “Bir şey değil” diyecek gücü bile bulamıyorum. Sözlerim yuvarlanan bağırsaklarımın çukuruna saplanmış durumda. Zekice, açık uçlu, ilgi çekici bir şey söylemek istiyorum. Ama ona doğru ani ve şiddetli bir çekim, beni bir endişe ağına kaptırdı.
Hayal kırıklığına uğratmak istemiyorum.
Bana neler oluyor? Hiçbir zaman müşterilere asılmadım. Bu benim tarzım değil. Reddedilme korkumu çevreleyen panik, çok çarpıcı bir yüzün getirebileceği de olsa, genellikle geçici bir entrikadan çok daha güçlüdür.
Ama şimdi, bu gece, biliyorum. O geçişi yapmak istiyorum. O çekimi yapmak istiyorum.
Siktir et. Bu baş döndürücü yaratığa karşı harekete geçeceğim, kaygının canı cehenneme. Olabilecek en kötü şey hayır demesidir.
Kararlılığın heyecanı, ateşli bir termometreye tırmanan cıva gibi içimi kaplıyor. Ona dönüp baktım. Sanki etiketlerin ne söylediğini gerçekten umursuyormuş gibi barın arkasındaki şişeleri tarıyor. Kendimi üç kez tahmin edemeden harekete geçiyorum.
“Sana bir atış ister misin diye soracaktım,” dedim, toplayabildiğim her zerre cesaretle karamelize altın renkli sıvıyı aramızdaki uyumlu bardaklara serbestçe dökerken. “Ama kabul etmeye hazır olacağını tahmin ediyordum.”
Hiçbir şey söylemiyor. Kararmış kirazı plastik şişinin ucundan çekiyor, koyu renk dudaklarını tekrar dişlerinden çekiyor ve şeytani gülümsemesinin sürmesine izin veriyor.
Bardaklarımızı tokuşturup ateş suyunun sıcaklığını kemiklerimizin iliklerine kadar karşılıyoruz. Güneş, gözbebeklerinin karanlık çukurlarının etrafında biraz daha doğuyor.
“Sigara içiyor musunuz?” o soruyor.
“HAYIR.”
“Ben de değil. Zaten istiyor musun?”
“Evet.”
Paltolarımıza sarınmış bir halde, şehir dışında bir Salı gecesinin ürkütücü sessizliğine adım atıyoruz. Güneşin batmasından bu yana, ilk nemli pamuk kar tabakası düştü ve mevsimin ilk kış gecesi için sokakları kapladı. Sokak lambaları, her adımımızı içine çeken zeminin parlak mavi-beyazına karşı kapüşonlu gölgelerimizi soluk turuncuya boyuyor. Onu eldivenli elinden tutuyorum ve sigara içenlerin teneffüslerinde saklanmayı sevdikleri binanın arka kısmına götürüyorum.
Onu göremiyorum çünkü kapüşonum çevresel görüşümün çoğunu ortadan kaldırıyor; Elinin elimi hafifçe sıkması bana onun hala orada olduğuna dair güven veriyor. Onun gerçek olduğunu.
Kendimizi iki parça tuğla duvarın buluştuğu bir köşeye sıkıştırıp sınırlı gölgelerin arasına saklanıyoruz. Mutfaktaki adamlar şu anda bir sürü çamaşır yıkıyor. Kurutucu çarşaf ve sıcak toz kokan gri buharın dalgalı izi havalandırma deliğinden dökülerek etrafımızda dönen bir sıcaklık cebi yaratıyor.
Kapüşonunun kenarlı gölgesinden gözleri neredeyse bana parlıyor. Sessizliği dolduracak bir şey söylemem gerekip gerekmediğini merak ederek tereddüt ettim ama sanırım artık buna gerek kalmadı. Bunu açıklayamam ama daha oraya varmadan nereye varacağımızı tam olarak bildiğim giderek daha açık hale geliyor.
Eldivenini kolumun etrafına doladı ve yemin ederim, ceketimin kolunda yanan elinin sıcaklığını hissedebiliyorum. Gözleri bana doğru parlayan iki gümüş yüzük gibi ve onu tatma dürtüsü karşı konulmaz. Eğer bilseydim, unuttuğum bir şeyi hatırlattı. Kendimi zar zor tanıyabiliyorum; Kendimden hiç bu kadar emin olmamıştım.
Onu kendime doğru çekiyorum ve öpüşerek eriyip gidiyoruz. Ağır başlıklarımızın kenarları buluşup birleşiyor ve derme çatma bir mağara bizi bir an için soğuktan koruyor. Karanlıkta dilindeki aromatik acıların tadını alabiliyorum.
O ilk öpücükten uzaklaşmaya başladığımda kalbim küt küt atıyor ve boynumdan aşağı sıcak bir ürperti titreşiyor. Eğer daha iyisini bilmeseydim, gölgelere rağmen gümüşün bana doğru parladığını gördüğümü söylerdim. Bir ışık oyunu olduğuna eminim.
Kapüşonu yüzünden uzaklaştırıyorum. Burnu pembe, gözlükleri yine nefesimizin buharından buğulanmış ve muhtemelen dudaklarımı üzerine koyduğum en güzel kadın. Çıplak elim dışarıdaki havada serinliyor ama onun yanakları sıcak ve misafirperver. Onun için saçının bir kısmını kulağının arkasına sıkıştırdım ve yakasının hemen ötesindeki karanlıkta avucumu yüzüne ısıttım.
Benim için ince fermuarını çekiştiriyor ve solgun boğazını geceye maruz bırakıyor.
“Ah.” Onaylamak için gözlerini araştırdım. “Sanırım boynunu öpmemi istiyorsun.”
Cevabını tekrar onaylamadan önce beni iki kez öptü. “Her zaman doğru tahminde bulunursun.”
Bu başarı duygularından keyif alıyorum.
Davetini kabul ettim ve etinden daha fazla tat almak için yüzümü boynuna gömdüm. Serin yanağım onun geçici sıcaklığıyla buluştuğunda yeniden erimek için sertleşiyor. Şok karşısında gülme şekli bende çılgın bir hayret uyandırıyor. Onun ışıltısıyla kendimi güçlenmiş hissediyorum. Bu mantıklı mı?
Filtrem tamamen kalkıyor. Hava almak için yukarı çıktığımda, nefes nefese ama tereddüt etmeden, “Çok hoşsun,” diyorum.
Deri parmaklarını ceketimin düğmelerinin arasına kaydırıyor. “Sanırım sana buraya dokunmamı isteyebilirsin.”
“Hım…” Ceketimin yakalarını araladım ve elini göğsüme doğru yönlendirdim, o parmaklarını tişörtümdeki amblemin üzerinde gezdirirken göğsüm şişti. Göğüs kemiğimden kulağımın altına kadar uzanan çizgiyi takip edip boynumun arkasını kavrıyor. Tekrar ürperiyorum ve avucunun içinde eriyip gidiyorum. “Özellikle orada.”
Beni tekrar öpmeden hemen önce gülümsemesi çok kötüydü.
Dudaklarım kilitli, paltosunun kenarının altına girmek için aşağıya uzanıyorum. Elim bacaklarının arasındaki karanlığa doğru ihtiyatlı bir saygıyla hareket ediyor. Ona dokunmadan çok önce ondan yayılan sıcaklıkla karşılaştım.
“Sanırım burada bir şeyler yapıyorum,” diye fısıldıyorum ağzına.
Mırıldanıyor, sonra sıcaklığının kaynağını avucumun içine aldığımda miyavlıyor. Taytının dikişini yırtmaç çizgisine, klitorisinin şişmiş çıkıntısına bastırarak ileri geri sürtüyorum. Başı geriye doğru eğildiğinde ve nefesi kesildiğinde yüzü mükemmel oluyor. Bana karşı şişiyor ve şişiyor. Evrenin kendi küçük köşesinde, karanlıkta bu neredeyse ama tam olarak değil, el yordamıyla dolaşmanın bir heyecanı var.
Bununla birlikte gelen güvenlik açığı olmadan kendimi çok görüldüğümü hissediyorum.
Kollarını boynuma doladı ve bir bacağını bana açmak için kaldırdı. Ona daha fazlasını, sunabileceğim her şeyi vermek istiyorum. Ben de eğilip benden uzaklaşmaması için onu duvara bastırıyorum. Beni şevkle öperek, dilimi ağzının pusuna doğru emiyor. İmkansız ama sanki bütün varlığımı yiyip bitirmiş, bizi birbirimize bağlamış gibi hissediyorum. O kadar yakınız ki o kendi nefesini tuttuğunda nefesim kesiliyor.
Çenesi açılıyor ve dilim pençelerinden çıkıyor. Aramızdaki katmanlara rağmen yapı ortada ve ben de onunla birlikte yükseldiğimi hissediyorum. Nemi kumaşın içinden parmaklarıma kadar sızdı.
Bel bandını bulana ve onunla ipeksi pürüzsüz etinin arasına girene kadar elimi her kumaş parçasının üzerinden gizlice geçirdim. Elimi pantolonunun önüne doğru kaydırırken, kafatasını sanki onu yutmaya çalışıyormuş gibi duvara bastırarak sızlanıyor. İnanılmaz derecede ıslaktı, temas ettiğinde parmaklarımı kaygan bir tabakayla kaplıyordu.
Her konturu açgözlü, öngörüsüz bir okuyucu gibi tüketirken onun çözülmesini izliyorum. Parmaklarım, ben onunla kaplanana kadar kıvrımlarının arasını yukarı aşağı yaladı. Ona bir kez, iki kez daha derine daldım. Kalçaları hamlelerime uyum sağlayarak sallanıyor, beni tereddüt etmemeye teşvik ediyor, hızımı yavaşlatmak için avucumu gıcırdatıyor.
Ondan önce hiç kimseyle olmadığım kadar yumuşak ve daha şehvetli bir şekilde klitorisinin etrafında dolaşmak için dışarı çıkıyorum. Ritimler o kadar doğal geliyor ki sanki onu hep tanıyormuşum gibi. Onun bana karşı açık tavrı beni etkiledi.
Vücudundan yayılan gerilim havayı o kadar yoğunlaştırıyor ki ciğerlerimde bir sıcaklık hissediyorum. Gümüş rengi gözleri kafatasının arka kısmına o kadar doğru kayıyor ki beyazları siyaha dönüyor. Korkunç derecede muhteşem; Böyle bir saygıyı hiç tanımadım.
Artık iş elimizde. Homurdanıyor, inliyor ve sertçe – aman tanrım, bu çok derin – omzumu ısırıyor, ta ki yere yığılıp içime eriyip etime sızıncaya kadar.
Sanki baş dönmesini benim aracılığımla bana aktarmış, her sinir ucunu beyaza çevirmişti. Sanki onun orgazmı benim de oldu. Bu duygu beni o kadar ele geçirdi ki, benim gözlerim de onunkilerle birlikte geriye kaydı ve her şey bomboş kaldı.
Etch-a-Sketch ekranını temizliyormuş gibi başımı sallıyorum ve elimdeki viski şişesine bakıyorum. Ağzım kuru ve ayaklarım ağırlaşıyor.
Omzumu ovuşturup tezgâhtan iki shot bardağı alıyorum ve açıklanamaz bir inançla barın yalnız kadının oturduğu diğer ucuna doğru yürüyorum.
Çelik gibi gözleriyle bana bakıyor ve ne söyleyeceğimi zaten biliyormuş gibi kocaman sırıtıyor ama bu beni söylemekten alıkoymuyor.
“Benimle bir atış yapmak ister misin?”
